De 25 grootste branche- en belangenverenigingen in de woningbouw hebben gisteren een akkoord gesloten waarin staat dat tot 2030 maar liefst 1 miljoen huizen moeten worden gebouwd. De afspraken die ze daarover samen maken is ook een oproep aan de politiek om de juiste voorwaarden te creëren en met extra geld over de brug te komen.
De partijen vinden dat er snel meer actie moet komen om wat te doen aan het woningtekort. De 75.000 huizen die nu volgens afspraak met het kabinet worden gebouwd zijn onvoldoende om het tekort van meer dan 300.000 huizen in te lopen. In de prognoses is volgens de verenigingen onvoldoende rekening gehouden met de effecten van een groeiende bevolking, kleiner wordende huishoudens, langer zelfstandig wonende ouderen en immigratie.
De inzet is om vooral voor middeninkomens de bouw op te schroeven, zo staat in het woonakkoord met de naam ‘Actieagenda Wonen’. Een kwart van de huizen zou van woningcorporaties moeten komen (sociale huur), die hun productie daarvoor bijna moeten verdubbelen. Koepelorganisatie Aedes laat weten dat afschaffing van de verhuurdersheffing (bijna 2 miljard euro per jaar) daarvoor nodig is.
30 procent van de woningen moet worden gebouwd onder de NHG-grens (nu 325.000 euro). Nog eens 10.000 huizen moeten voor onder de 260.000 euro worden aangeboden. Ter vergelijking: de gemiddelde nieuwbouwprijzen liggen nu boven de vier ton.
Dat de woningmarktsector een maand voor de Tweede Kamerverkiezingen met deze uitgebreide agenda komt is uiteraard geen toeval. Het is alvast een wensenlijst die op tafel komt als politieke partijen straks een regering moeten vormen.
Zeven punten uit de Actieagenda Wonen
• Snellere en voorspelbare besluitvorming en procedures: de tijd tussen een eerste initiatief en de bouw van woningen is nu gemiddeld zeven jaar. Veel te lang. Partijen maken samen met het Rijk een plan om te bevorderen dat het sneller kan.
• Er komt een minister met een verantwoordelijkheid voor wonen, ruimte en leefomgeving. Deze minister coördineert de woningbouwopgave en de ruimtelijke ordening. Er worden in regionale investeringsagenda’s afdwingbare afspraken gemaakt met gemeenten, provincies, marktpartijen en woningcorporaties over de verdeling van de te bouwen woningen.
• Splitsen van woningen en hypotheken moet makkelijker worden gemaakt. Dan kan het bestaande woningaanbod beter worden benut voor betaalbare huur en koop (waaronder collectieve woonvormen).
• Een structurele rijksbijdrage van 300 miljoen euro aan verbetering van leefbaarheid: het Volkshuisvestingsfonds. Het leefbaar maken en houden van wijken in steden en dorpen vergt een lange adem, tijdelijke rijksbetrokkenheid sorteert te weinig effect.
• Beleggers en ontwikkelaars verhuren/verkopen 25 procent van hun nieuwbouwwoningen in het middensegment, bij voorrang aan starters en huishoudens die doorstromen vanuit de sociale huursector. Daarnaast verhuren/verkopen ze 25 procent aan andere voorrangsgroepen, die de gemeente aanwijst.
• Woningcorporaties zetten meer seniorenmakelaars in om (oudere) huurders te begeleiden naar beter bij hen passende woningen, waaronder koopwoningen, zorgwoningen en geclusterde woonvormen. Het komt nu vaak voor dat ouderen in een grote gezinswoning blijven zitten en die zo ‘bezet houden’ voor gezinnen.
• Gemeenten, woningcorporaties en nutsbedrijven intensiveren hun schuldhulpverlenings- en signaleringsbeleid. Er wordt intensiever samengewerkt om het oplopen van betalingsachterstanden en huisuitzettingen te voorkomen.
Bron: AD
